¡ Hola !
Op woensdag ging
ik met Karla, Yamileth en Jesus mee naar de school, om als persoonlijke familiefotograaf
foto’s te trekken bij het ondertekenen van Karla’s diploma, wat hier een echte
ceremonie is. Het begon om 8
uur.. Hondurese tijd natuurlijk: ze hadden gezegd dat het om 8u zou starten, zodat
ze om 9u konden beginnen. Dit blijft voor mij een vreemde gedachtengang, maar
goed, wij stonden dus om 8u aan de school, waar natuurlijk nog geen kat was. Na een uur (in
de kou, het is hier ongeveer 10 a 15 graden, maar nergens is verwarming, dus
het is jammer genoeg echt trui -en sjaalweer !) te hebben gewacht, kwamen eindelijk
ook de andere klasgenootjes van Karla binnengedruppeld. Het begon allemaal heel
plechtig. Bij elk meisje moest de papa
haar naar voor brengen en bij elke jongen moest de mama met hem naar voor, net zoals bij een trouwfeest
gebeurd. Dan volgden er een speech van de directrice en daarna werden de
punten van hun examen ‘volkslied zingen’ voorgelezen. Dan werd er nog met
iedereen samen het Hondurees volkslied gezongen en uiteindelijk moest elke
leerling, vergezeld door de ouder(s), naar voren gaan, aan een tafel gaan
zitten en zijn of haar diploma ondertekenen. Tot slot werd er nog van iedere leerling met ouders foto’s getrokken en
konden we weer naar huis gaan. Omdat we het allemaal zo koud hadden, gingen we
met z’n vieren een warme chocomelk drinken bij ’Jireth’ een super gezellig
koffiehuisje hier in Santa Rosa.
Op donderdag had ik mijn 1e gitaarles. Ik was ongelofelijk zenuwachtig omdat ik 1. Niet
zeker was of het vandaag wel les was, 2. Helemaal alleen zou moeten gaan,
zonder eventuele Engelse hulp van Karla en dus helemaal op mijn Spaans moest
vertrouwen(wat achteraf heel goed meeviel, mijn Spaans maakt grote sprongen vooruit door dit soort situaties). Ik kon een stukje meerijden met de bus en wandelde daarna
verder naar ‘la casa de la cultura’ waar mijn gitaarlessen zullen plaatsvinden.
Ik was te vroeg, dus zette ik
me in het park en genoot van het feit dat ik in Honduras ben. Om 10 voor 2 wandelde ik naar de plaats waar ik les zou hebben
en ik wachtte nog 10 minuten. In het 1e uur waren we slechts met 5 leerlingen.
4 jongens tussen de 7 en 14 jaar en ik.. Het uur dat daarop volgde kwamen er
nog een stuk of 8 jongens en 2 meisjes bij, ook allemaal rond diezelfde
leeftijd. De lessen bestaan uit 3 delen: deel 1 is het spelen van de
gitaar, deel 2 notenleer en deel 3 zang. De 1e les, het 1e uur begon met het
spelen van de gitaar, het leren van de verschillende akkoorden,... In het 2e uur begonnen we met
zingen. Eerst moesten we mamemimomumemimomaaaa zingen (tongtwister!) en daarna
volgde de toonladder die we in groep zongen en daarna ieder alleen. Hierbij
ging mijn hart al best hard tekeer.. Tot slot kregen we 3 minuten de tijd om
een liedje te bedenken wat we wilden zingen voor de groep. Die gedachte alleen
al deed mijn hart tegen 1000000 km/u op en neer gaan. Ik was als voorlaatste
aan de beurt en zong een stukje van ‘onderweg- Abel’, ik koos voor een
Nederlandstalig liedje, omdat ik dan kon zingen wat ik wou en niemand zou weten
of het wel correct was wat ik zong. Ik bracht het er redelijk goed vanaf,
ondanks mijn zenuwen. De 2e les op vrijdag, was minstens even tof. We begonnen
weer met het leren van ongeveer 4 nieuwe liedjes en ik kreeg de kans om even
met 1 van de 2 andere meisjes te socializen. Ze noemt Andrea, is 14 jaar en speelt
al 2 jaar gitaar en ze ziet er een heel fijn meisje uit! Op het einde van
de les kreeg iedereen de vraag of we morgen (= vandaag) willen optreden in de
UNIPLAZA, het winkelcentrum van Santa Rosa. Ik twijfelde en zei eerst dat ik daar helemaal nog niet goed genoeg voor
ben, na slechts 2 lessen. De leraar wist me te overtuigen en dus heb ik
vanavond, na nog maar 2 dagen gitaar te spelen, mijn 1e optreden.
Op vrijdag werd
ik wakker van een Karla met heel veel buikpijn.
Ik maakte me niet zo super veel zorgen, dacht dat ze gewoon iets verkeerds
gegeten zou hebben en het wel snel over zou zijn. Ze had echter héél veel pijn
en werd meteen door de papa naar de dokter gebracht. Ik ging naar mijn vrijwilligerswerk
en had een toffe voormiddag. Toch bleef Karla continu in mijn achterhoofd
aanwezig. Ik wandelde zo snel
ik kon naar huis, om te zien hoe het met haar ging. Ze lag in haar bed en was
aan het slapen. Om 13u hielp ik haar met aankleden, ze moest opnieuw naar de
dokter. In tussentijd ging ik naar de gitaarles. Toen ik terug thuis kwam, was
er nergens een Karla te bespeuren. Humberto belde naar Yamileth om te vragen
waar ze waren. Zij vertelde dat Karla in het ziekenhuis lag en diezelfde avond
nog een operatie moest hebben om haar appendix eruit te halen. Even later kwam
Jesus thuis en zei dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. Ik hielp met het
verzamelen van Karla’s kleren, want ze zal enkele dagen in het ziekenhuis
moeten blijven. Om 18u vertrokken we naar het ziekenhuis. Daar lag Karla met zo’n
dikke vieze naald in haar arm in een ziekenhuisbed. Om 21u s avonds zou ze
geoppereerd worden. Ook de oma, tante en nichtje kwamen op bezoek. Allemaal
samen wachtten we en wachtten we. Om ongeveer 20u30 gingen we naar huis. Paola
zou vannacht bij mij op de kamer slapen. Ik had een vreselijke nacht, eerst en
vooral omdat ik me zorgen maakte over Karla en ook omdat Paola
praat,lacht,grommelt,wiebelt,wemelt,smekt,.. in haar slaap, wat mij wakker
hield. Ik stond vanmorgen om 6u op omdat ik echt niet meer verder kon slapen.
Over Karla heb ik nog niks gehoord, maar ik hou jullie op de hoogte!
Liefs,
Jellemieke
Ps. Zoals
jullie misschien al gemerkt hebben, omwille van het feit dat ik de laatste
maand nog geen foto’s heb gepost, mijn camera is stuk.. Ik vind het echt super
jammer en ik vrees dat ik een nieuwe zal moeten kopen..
