thuiskomen en thuis weggaan

Hallo allemaal !

Ik heb zo'n vermoeden dat dit mijn laatste blogbericht zal zijn en dat misschien maar weinig mensen dit zullen lezen omdat mijn 'avontuur er nu toch op zit'. Toch even zeggen dat dat niet waar is! Avontuur-Honduras zit er misschien op, maar ik heb dingen meegemaakt en mensen ontmoet die ik nooit zal vergeten, zij zullen altijd deel van mij blijven, van de persoon die ik nu geworden ben. Ik ben ondertussen 2,5 dag thuis en het voelt vreemd aan terug te zijn. De 1e Belgische frietjes zijn gegeten, het 1e nachtje in mijn oude bedje- in de nieuwe slaapkamer-, de 1e keer onder een douche (hier stroomt het water veel harder op je neer),.. Het zijn kleine dingen die er mij toch telkens aan herinneren dat ik wel effectief een jaar ben weggeweest. Wc-papier IN de wc gooien is jarenlang een gewoonte geweest en nu moet ik daar plots weer aan wennen. Rolluiken die heel mijn kamer pikdonker maken is een leuke vervanging van het zelfgemaakte slaapmaskertje dat ik een heel jaar gebruikt heb, verschieten van het nieuwe deuntje van de nieuwe telefoon, de gordel moeten aandoen in de auto en effectief maar met 5 in een auto van 5 zitten en niet met nog 5 man extra, het water van de kraan durven drinken zonder er ziek van te worden,... Het lijken voor jullie misschien maar kleine onbenullige dingetjes, maar al die kleine dingetjes samen betekend dat het toch niet zo super eenvoudig is terug te zijn.
Plots begint ook de zoektocht naar een kot, inschrijven op de hogeschool, vakantieplannen maken, .. Kortom, mijn Belgische leven weer oppikken en aanpassen aan wie ik nu ben.
Mijn jaar in Honduras is zeker niet altijd even gemakkelijk geweest, maar ik kijk er met een erg positieve blik op terug, het is een jaar waarin ik oneindig veel dingen heb geleerd en sterker uit ben gekomen!
Nu eerst genieten van een Belgische zomer (het lijkt er toch op alsof ik de Hondurese zon heb meegenomen; hopen dat dat zo blijft!) en daarna begint weer een nieuw hoofdstuk!
Dankjewel aan alle trouwe lezers, aan alle pakjes of kaartjes zenders, aan iedereen die eens een mailtje stuurde om te vragen hoe het nog met mij ging, voor alle berichtjes op facebook, voor alle uren op skype,...

Jellemieke

I'm coming home..

Hallo !


Wow..  Mijn laatste blogbericht voor vertrek is er sneller aangekomen dan ik dacht.
De laatste weken en dagen zijn voorbij gevlogen, maar ik heb er enorm van genoten! Sinds vorige week woensdag ben ik begonnen met elke dag van personen afscheid te nemen. Woensdag is Massiel, een vriendin van school bij mij thuis langsgekomen. Donderdag ben ik iets gaan drinken met Daniel en Angiee, ook vrienden van school, vrijdag met Acosta, Mini en Anahi, zaterdag met Josue, zondag met Juan, maandag met Leo en morgen met Angiee en Chobeto. Ik kan jullie verzekeren dat het allemaal niet zo gemakkelijk was, maar wat moet dat moet.. Ik kijk echt heel erg dubbel naar mijn thuiskomst toe. Denk dat ik een omgekeerde cultuurshock zal beleven: het eten, het geld, de waardes en normen, mijn vrienden, familie, omgeving, ... Zelfs op de fiets stappen en naar de bakker een brood gaan kopen zal een 'heraanpassing' zijn, hier zou je gewoon om de hoek naar de pulperia stappen en daar je brood kopen. Ik heb van iedereen afscheid genomen, maar het laatste afscheid wordt zeker een van de moeilijkste: mijn familie. Ik heb hier een jaar gewoond en meteen vanaf dag 1 werd ik opgenomen in het gezin. Ik heb ontzettend mooie en unieke belevenissen met hen meegemaakt en ben hen echt ongelofelijk dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben, ondanks de cultuurverschillen die op momenten toch wel botsten.
Ik heb de afgelopen dagen nog proberen te genieten van alle kleine dingetjes:
- in een overvolle rapidito (busje voor 15 man) met 25 op elkaar gepropt zitten
- een ooooverheerlijk drankje en stuk taart gaan eten in Jireth, mijn favoriete theehuisje hier
- nog een laatste keer baleadas of tortillas con quesillo of die overheerlijke platanos of frijoles eten
- afspreken met mijn vrienden
- nog een laatste foto trekken van mijn gitaar, die ik met pijn in het hart verkocht heb..
- als een toerist in mijn eigen stad rondlopen en goed veel foto's trekken
-...
Lieve vrienden en familie in België, ik kijk er erg hard naar uit om jullie terug te zien, om mijn verhalen te vertellen, mijn souveniers te delen en jullie te laten beseffen wat voor een prachtig land Honduras is !
Morgen mijn allerlaatste dag in Santa Rosa, woensdag brengt mijn gastvader mij naar LaPaz, waar Lotte woont en donderdag reis ik met haar naar Tegucicalpa om het vliegtuig op te stappen naar Miami, Londen en tot slot: ZAVENTEM !

tot snel
Jellemieke, Jally, Jelly, Jellie, Jalamicke, Yalamique, Medusa, Yalamick, ...